همه چیز! همه چیز تقصیر حکومت است!
دانشجویان عزیز لطفا این متن را به دقت بخوانید و نقطه نظرات خود را بیان نمایید:
سال ها پیش، آخرین فرستاده خداوند فرمود: من بابت فقر برای امتم نگران نیستم، آنچه مرا نگران می کند سوء تدبیر آنان است.
اولین چیزی که به ذهن من و شما می رسد این است که بله! درست است. این همه بی تدبیری وجود دارد. سیاست های غلط و سیستم های ناکارآمد، تصمیمات نادرست و …
اما لحظه ای صبر کنیم!
اینکه ما برای تصمیمات مهم خود از کاغذ، محاسبه و نوشتن استفاده نمی کنیم هم ایراد دولت و حکومت است؟
اینکه ما برای خود اهداف سالانه، پنج ساله و ده ساله مدون نداریم هم مشکل جامعه است؟
اینکه نمی توانیم بین نیازهای اصلی و فرعی خود اولویت بندی کنیم و بودجه خانوار را به امور فرعی تخصیص می دهیم و در امور اصلی هشت مان گروه شانزده است، آیا این هم تقصیر نظام بودجه ریزی کشور است؟
اینکه ما کلی کتاب در کتابخانه هایمان داریم که نخوانده ایم و بیشتر زینت القفایس است ایراد نظام فرهنگی حاکم است؟
اینکه داخل خانواده خود با اعضای خانواده به گفتگو نمی نشینیم و تصمیم گیری مبتنی بر خرد جمعی را تمرین نمی کنیم هم مشکل نبود سازوکارهای دموکراسی در کلانِ جامعه است؟
اینکه در عقل دیگران شریک نمی شویم و مشورت نمی کنیم، هم ناشی از استبداد سیاسی است؟
اینکه تاریخ نمی خوانیم و نمی دانیم و به خنده داترین شکل ممکن آن را تکرار می کنیم، هم ایراد نظام اداری کشور است؟
اینکه کلمه “نمی دانم” را استفاده نمی کنیم هم به ساختار سیاسی ما مرتبط است؟
اینکه مصرفی زندگی می کنیم، پس انداز نمی کنیم، پس اندازمان را سرمایه گذاری نمی کنیم، هم ایراد حکومت است؟
فرض کنیم و فرض کنید که به خاطر کاهش عذاب وجدان بگوییم جواب همه این سوالات هم مثبت باشد، یعنی همه ایرادها برگردد به اقتصاد کلان و جامعه و نظام اداری و ….
باشد! اما اختیار و اراده انسانی ما کجاست؟ مگر نه این است که تدبیر و اراده انسان می تواند وی را در مسیری متفاوت نگاه دارد. همراهی ماهی مرده با جریان آب که «حرکت» به حساب نمی آید. حرکت زمانی معنی دارد که خلاف جریان آب شنا کنی.
?⭕️ نگاه راهبردی:
سوء تدبیر از درون خانه های من و تو سربر می آورد و در حاکمیت و حکومت بازتولید می شود. من و تو اگر مبتنی بر آینده نگری و محاسبه (نه هیجانات کوتاه مدت) تصمیم گیری کنیم و بودجه خانواده مان را درست تنظیم کنیم و …. آنگاه دیر یا زود تدبیر در حاکمیت نیز نشو و نما خواهد یافت.
تدبیر نیز مانند دموکراسی، آموختنی و تمرین کردنی است. اگر هر کدام از ما چراغ تدبیر را در خانه خود روشن کنیم، شهری نورانی تر خواهیم ساخت.
مجتبی لشکربلوکی، معلم دانشگاه
باسلام
واقعا گاهی اوقات یکسری از بدبختی هایی که سرمان میاد تقصیر خودمون هست
متن قابل تاملی بود
ما انسان ها یا برنامه نداریم برای زندگیمون یا برنامه داریم اما اراده نداریم
چه خوب میشه که ادم هردوی اونها رو کنار هم اشته باشه تا بتونه به موفقیت برسه
با سلام و خسته نباشید
نکات و مواردی که در این مطلب ذکر شده کاملا درست و به جا بود، ولی نمیشه نقش دولت ها و حکومت ها رو بی تاثیر دونست. برای مثال شما مادران یک جامعه رو در نظر بگیرید که تربیت یک نسل بر عهده ی اون هاست و نقش دولت ها در این زمینه و اطلاع رسانی و آگاه کردنشون میتونه تاثیر بسزایی برای پیشرفت بهتر جامعه در این زمینه داشته باشه
البته که حکومت دارای نقصان های بیشماری است که به هیچ وجه قابل دفاع نیست. اینکه آمار مطالعه خود ما شرم آور است، اینکه بدون برنامه ایم و اینکه خود کامه هستیم، کاملا صحیح است و حتی همین دلیل باعث نقصان است، چرا که اگر تمامی ما مطالعات بالایی داشتیم، به هر حال مسئولانی هم که از بین خودمان انتخاب میکنیم هم بهتر می بودند ولی با توجه به سطح پایین فرهنگی خود، حتی در صورتی هم که خودمان سمتی به دست آوریم همین روند را ادامه خواهیم داد و به قول معروف: (( از ماست که بر ماست)).
البته حکومت هم می تواند با انتخاب های بهتر، مقابله با فساد و پارتی بازی در انتصاب ها از وخامت اوضاع بکاهد، که متاسفانه به جای مقابله به استقبال می پردازد!
می خوام رک و بی پرده صحبت کنم!!
اینکه از نقطه نظرات جوانان در پیشرفت جامعه کمک گرفته نمیشه تقصیر کیه؟
اینکه در جامعه هر وقت مشکلی پیش میاد که میگن همش تقصر جامعس تقصیر کیه؟
اینکه نمیشه توی هیچ صنفی در مورد مشکلات مملکتی بدون هیچ پرده ای صحبت کرد تقصیر کیه؟
اینکه سالی یه بار به دانشگاهها سر می زنند اونم فقط زمانی که از قبل هماهنگ شده تقصیر کیه؟
واقعا تقصیر کیه؟
حالا این مشکلات به کنار ولی مشکلاتی هست که ما خودمون هم بهش دامن می زنیم مثلا اینکه چرا سعی نمی کنیم جامعه رو بهتر کنیم و فقط میگیم باید با جریان حرکت کرد نه بر خلافش!!
چرا وقتی میگیم مشکل جامعس خودمون رو از اون مستثنی می دونیم؟؟ فکر می کنیم ایراد از دیگرانه نه خودمون.
وقتی حتی حق با ما نیست باز هم به دنبال این هستیم که این ناحقی رو حق جلوه بدیم.
جامعه زمانی درست میشه که مردم درست بشن همین
باسلام
قبل ازاینکه قضاوت کنیم بایدبه خودمون نگاه کنیم که چقدرتلاش کرده ایم ودرکجاقرارداریم.دلیل اصلی مشکلات تصمیم گیری های غلط وبدون فکرهست یاحتی شاید فکرنکردن وتنبلی درامورمهمترین علت باشدبه هرحال انسان هرچیزی بکاره همون اندازه برداشت میکنه هراتفاقی که میفته برمیگرده به این جمله معروف:ازماست که برماست.
در بیشتر موارد به ویژه موضوع سو توبیر در برخی از امور زندگی با نویسنده موافقم ولی در برخی موارد مانند برنامه ریزی برای سبد خانواده که متاثر از سیاست های راهبردی نظام سیاسی است جای بحث و نظر دارم چرا که برنامه‌ریزی برای امور مختلف زندگی از قبیل معیشت، تحصیل و تربیت کودکان ،ارتقا فرهنگی ،مسافرت، ورزش،تفریح و … نیازمند استیفای حقوق شهروندی از ناحیه دولت و حکومت است.
از جمله آثار مخرب سیاست غلط نظام سیاسی، کاهش منزلت اجتماعی، افزایش در گیریها و نزاع جمعی ،بی مسئولیتی افراد جامعه، افزایش دزدی و قتل و رواج دروغ است.
با سلام
هر آنچه در مطلب بالا گفته شده کاملا درست است . همان طور که در قرآن آمده است : خدا حال هیچ قومی را دگرگون نخواهد کرد تا زمانی که خود آن قوم حالشان را تغییر دهند . ما هم باید اول خودمان را با مطالعه آگاهانه تغییر دهیم و بعد جامعه خود به خود درست می شود ولی دولت هم باید بستر این کار را محیا کند .
با سلام
به زعم بنده روا نیست که به طور کلی نقصانهای موجود در جامعه و کشور را به حکومت نسبت داد. چرا که مسولین حکومت نیز برخاسته از بین مردم و تربیت یافتگان خانواده و در مقیاس بزرگتر همین جامعه می باشند. اگر تربیت اولیه در کانون خانواده و همچنین اجتماع به طور صحیح انجام پذیرد جامعه نیز متعالی تر و دارای مردمانی با فرهنگ وشعور بالاتر شده و در نهایت اگر فردی نیز به مسولیت حکومتی راه پیدا نماید به واسطه همان تربیت اولیه نسبت به اداره بهتر امور اهتمام می ورزد.
یکی از آموزه های اولیه و دینی ما که از آوان کودکی در گوش ما زمزمه شده جمله «« دروغگو دشمن خداست »» می باشد که اگر همین یک جمله به معنی واقعی به کار بسته شود به عقیده بنده ریشه بسیاری از مشکلات و همچنین فسادهای مختلف کنونی موجود در جامعه خشک می گردد.
ولی هزار افسوس که تنها این یک جمله را نیز به درستی عمل نمیکنیم!! چه رسد به فرهنگ کتابخوانی و عدم مصرف گرایی و تجمل پرستی و راحت طلبی و …..
با شرایط اشاره شده فوق در عصر کنونی که عصر رسانه می باشد حکومت نیز با اتکا به وجود انواع مختلف رسانه ها و شبکه های اجتماعی داخلی و بین المللی بایستی هر چه بیشتر و با کیفیت بالاتر نسبت به غنی سازی فرهنگ و ارتقاء سطح دانش و بالابردن کیفیت زندگی افراد جامعه تلاش نماید. تا هر چه پیشتر می رویم مسولین حکومتی کارآمد تری تربیت شوند که در نهایت شاهد جامعه مطلوب شویم.
در پایان از خداوند منان خواستارم که همه ما را یاری فرماید که ««حد اقل هرگز کلمه ای به دروغ بر زبانمان جاری نشود »» چرا که سر منشاء تمام بدیها و فسادها چه در خانواده و چه در حکومت همین دروغ می باشد که هر دو را به نابودی و قهقرا می کشاند.
میتوان گفت که ما خودمان در خیلی از مسائل به دلیل کمبود مطالعه و گرفتن تصمیمات نادرست باعث اشتباهاتی در زندگی میشویم ولی جامعه ای که در آن زندگی میکنیم ونظام سیاسی کم مقصر نیستند